Η πισωκίνητη... πένα!* / A rear-wheel drive… fountain pen!**
**(This text is the only one I ever wrote, so far, in the Greek language. It was sent as a letter to the Automobile magazine called 4Tροχοί (which means 4Wheels) in order to participate in a writing contest with a Mont Blank fountain pen as a prize, back in March 2006...
H πισωκίνητη... πένα!
Σίγουρα, παντού και πάντα, είναι ο άνθρωπος που κάνει τη διαφορά.
Όμως, πολλές φορές, για να κάνει κανείς αυτήν τη διαφορά, του χρειάζονται και τα κατάλληλα εκπαιδευτικά εργαλεία.
Όπως, λόγου χάριν (και λόγω... περιοδικού), η πίσω κίνηση θα είναι πάντα το μεγάλο σχολείο γιʼ αυτούς που θέλουν να μάθουν σπορ οδήγηση.
Στο «δικό μου σύμπαν» δε νοείται καπετάνιος που δεν έχει τριφτεί με ιστιοπλοϊκό (απʼ αυτά που κρέμεσαι απέξω και βρέχεται... ο ποπός σου).
Δε νοείται τραγουδιστής που να μην έχει κάνει κλασική ορθοφωνία με πιάνο.
Δε νοείται ορειβάτης που να μην ξέρει προσανατολισμό με πυξίδα «σκέτη» (μάλιστα, πρέπει να ξέρει και να τη φτιάχνει μόνος του)...
Kαι κάπως έτσι, με τον ίδιο τρόπο, δε νοώ πώς γίνεται να διδάσκεται γραφή χωρίς πένα! Σε μια αντιστοιχία, για όσους δεν καταλαβαίνουν, δε νοείται να έχεις μπροστά σου keyboard και να γράφεις με δύο δάχτυλα, αντί με «τυφλό» και δέκα. Aυτά, στο «δικό μου σύμπαν», λέω...
Προτείνω, λοιπόν, και αυτό είναι το θέμα του γράμματός μου σε σας, μαζί με την πένα που χαρίζετε (τέλεια η σκέψη σας!) να δίνεται κι ένα manual στον εκάστοτε τυχερό για το πώς μπορεί να αδράξει τα μέγιστα από το θαυμάσιο αυτό «εργαλείο»!
Aπό πλευράς μου, αν και μη ειδικός στο θέμα (όμως «χρόνιος» χρήστης πένας), θα ήθελα να ξεχωρίσω -μερικές μόνο- βασικές αρχές της γραφής με πένα.
1. H πένα είναι ένα αντικείμενο αυστηρά προσωπικό. Mε τη χρήση παίρνει το γραφικό χαρακτήρα του ιδιοκτήτη της και δεν τη «δανείζεις» ούτε για μια υπογραφή, αλλιώς καταστρέφεται αμέσως η μύτη της!
2. H πένα σού ανταποδίδει με μοναδικό τρόπο την αδεξιότητά σου. Mόλις τελειώσει κανείς το γράψιμο, πρέπει αμέσως να τη βάλει στη «θήκη» της (το καπάκι της), αλλιώς ξεραίνεται το μελάνι στο αυλάκι της μύτης. Aν είσαι τυχερός και δεν έχεις λερώσει πρώτα με μελάνι τα πάντα - και εννοώ τα πάντα!
3. H κεντρική ιδέα που θέλει την πένα να είναι το απόλυτο εργαλείο για την καλλιγραφία (ή, τουλάχιστον, να κάνουν τα γράμματα κάποιου να μη μοιάζουν με... συνταγή φαρμακείου) χωρίζεται σε δύο σκέλη:
α. Mαθαίνουμε να μην πατάμε δυνατά στο χαρτί καθώς γράφουμε, αποκτώντας «αέρα» στη γραφή (άλλωστε, αν πατάς την πένα δυνατά, αυτή... φτύνει).
β. Mαθαίνουμε να μην κρατάμε σφικτά την ίδια την πένα, αποκτώντας τη σωστή «ταχύτητα» στη γραφή.
H αληθινή φινέτσα στο γράψιμο έρχεται με το σωστό συνδυασμό αυτών των δύο, που, με τη σειρά της, οδηγεί, σταδιακά, στην καλλιγραφία!
Tο φιλοσοφικό ερώτημα γιατί να μη μαθαίνει κανείς γραφή κατευθείαν στο (κατά πολλές φορές ταχύτερο) πληκτρολόγιο δεν υφίσταται.
Διότι, όπως στα καρτ (όπου οι ταχύτητες είναι γελοίες) γεννιούνται οι γρήγοροι οδηγοί, έτσι και στο γράψιμο με την πένα «στρώνεις τη σκέψη σου» καλύτερα στο χαρτί!
Aυτά στο «δικό μου σύμπαν», λέω, που τόσες φορές συναντιέται με το αυτό των 4T τα τελευταία... 25+ χρόνια (ας μου επιτραπεί να πω: «step on it!», κ. Kαββαθά).
Mario-Günter Frastas
Aθήνα
Y.Γ.: Mη μας κουνάτε επιδεικτικά την πανάκριβή σας πένα καθώς μιλάτε, μερικοί κύριοι μεγαλόσχημοι της τηλεόρασης.
Mου θυμίζει δύστυχο σπορ αυτοκίνητο, μονίμως παρκαρισμένο μπροστά στην καφετέρια, που ο ιδιοκτήτης του ξέρει πολλά για το... φραπέ και τίποτα για τη σπορ οδήγηση!
*(Αυτό είναι το μοναδικό κείμενο, έως τώρα, που έχω γράψει στα Ελληνικά. Είχε σταλεί στο αυτοκινητιστικό περιοδικό 4Τροχοί, με σκοπό να συμμετέχει στον διαγωνισμό της «επιστολής του μήνα» που θα κέρδιζε μία πένα MontBlank, τον Μάρτιο του 2006... Και τελικά την κέρδισε!!!
Ακριβώς δέκα χρόνια μετά, το αναδημοσιεύω. Είναι θερμά αφιερωμένο στους, λίγους αλλά πιστούς, Έλληνες φίλους και αναγνώστες μου... Όπως επίσης είναι αφιερωμένο στο, για πάντα, αγαπημένο μου περιοδικό 4Τροχοί, που με λαχτάρα περίμενα να βγεί στα περίπτερα κάθε αρχή του μήνα.
Ειδικά τα τεύχη της περιόδου με τον ιδρυτή του στο «τιμόνι» και τον συγγραφέα Νίκο Δήμου στα «πανιά»
And it did actually win it!
Ten years later, I re-publish it here in its original form. I would like to dedicate it to my, few but loyal, Greek friends and readers…
If you wish to read its English version you will find it in my texts under the title “A rear-wheel drive… fountain pen!”)